نگاهی تازه به نثر شاعرانه نفثه المصدور

«نفثه المصدور» کتابی است که «شهاب الدین محمدخرندزی نَسَوی» منشیِ «جلال الدین خوارزم شاه» (28 ـ 617 ه‍ ق) در اوج حمله مغول و در روزگار خانه به دوشی خود در سال 632 ه‍ .ق. نوشته است. نثر کتاب با آرایه های ادبی درهم پیچیده شده است به طوری که نثر «نفثه المصدور» با شعر برابری دارد و احاطه نویسنده به آرایش های کلامی و نیز در به کارگیری تصویرهای شعری، نثر کتاب را تا حدِّ شورانگیزیِ شعر بالا برده است. در این کتاب نه تنها آرایه های بسیاری به کار رفته بلکه عواطف انسانی در حد بالایی دیده می شود و هم توصیف های شاعرانه و نازک خیالی های بسیار. به این دلیل می توان نثر کتاب را «نثر شاعرانه» اطلاق کرد. در تعریف این نثر می توان گفت، نثری ادبی است که نویسنده آن از مرز معیار نوشتاری خارج شده و در آن ابزار و آرایه های شعر و نظم را به کار می برد و هر چه این ابزار و آرایه ها بیشتر باشد متن از نثر دور و به شعر نزدیک می شود. در این مقاله تلاش بر این است که به زیبایی های شاعرانه و آرایه های به کار رفته در کتاب «نفثه المصدور» اشاره شود تا دریچه ای به زیبایی های شعری به کار رفته به روی خواننده گشوده گردد و این اثر ِبا ارزش با نگاهی دیگر مورد بررسی قرار گیرد.